Ludzie: Wstęp Wolny (od ulicy)

Łącznik: Meg Corbyn

przeznaczenie
(...)To tutaj terra indigena mogą zaopatrywać się w produkty wytwarzane przez ludzi. Ale ludzie nie ufają Innym, a my nie ufamy ludziom. Ludzie dostarczają nam wielu produktów, ale incydenty, jakie się przy tym zdarzają, przekonały i ludzki rząd, i naszych przywódców, że rozsądnie jest mieć kogoś, kto będzie przyjmował pocztę i paczki przeznaczone dla terra indigena, nie mając jednocześnie ochoty zjeść kuriera. Dlatego przy każdym Dziedzińcu stworzono biuro łącznika, gdzie odbywają się
dostawy. Stowarzyszenia Przedsiębiorców, działające przy Dziedzińcach, decydują o wynagrodzeniu łącznika i związanych z nim świadczeniach(...)

opis wyglądu
(...)Meg otworzyła drzwi z napisem NIE WCHODZIĆ, po czym zamknęła oczy
i wyobraziła sobie biuro łącznika, tak jakby zostało narysowane na papierze.
Prostokątny budynek podzielony na trzy duże pomieszczenia. To na tyłach miało
łazienkę, służyło również jako pokój socjalny i magazyn. Dwoje drzwi, jedne
prowadzące na zewnątrz, drugie do sortowni. Sortownia miała wielkie drzwi
dostawcze, wewnętrzne drzwi dostawcze, które dawały dostęp do pomieszczenia od
frontu oraz drzwi z napisem NIE WCHODZIĆ, które znajdowały się za kontuarem.
We frontowym pomieszczeniu z przeszklonymi drzwiami i dwoma dużymi oknami
musiały odbywać się dostawy – ponieważ znajdował się tam kontuar.
Meg ponownie rozejrzała się po sortowni, dumając, kto zaprojektował biuro
łącznika. Jak na pomieszczenie, które miało być PRYWATNE, sortownia miała
zadziwiająco dużo drzwi, nie wspominając już o oknach, które ułatwiały
niekontrolowany dostęp. Ale to nie jej problem. Póki będzie pamiętała o zamykaniu
drzwi dostawczych, kiedy nie będą używane, uniknie zjedzenia. Może.(...)

Wiedziała, że nie będzie łatwo. Ale nie miała pojęcia, że świat Innych, tak samo jak Ludzi, pełen jest dziwnych urządzeń itd. Miała szczęście, że obecnie nie był czas na dostawy. Chodziła po biurze i oglądała wszystko. Sprawdzała okna, drzwi, ławki, zajrzała do niewielkiej kuchni i łazienki. Musiała poznać każdy przedmiot i przypomnieć sobie jego przeznaczenie.
Potem uszykowała sobie notes i długopis, które zostawiła na ladzie. Zdecydowała, że sobie poradzi. Nie wróci tam skąd uciekła. A może tutaj będzie bezpieczna...?

Na Dziedzińcu Lakeside wieści szybko się roznosiły - głównie za pomocą Wron uwielbiających świeże ploteczki. Dlatego nic dziwnego, że i o uszy Octavii zdążyła się już otrzeć wieść o nowym Łączniku. Podobno była to samica, Sanguinati stawiała więc, że wytrzyma na tej funkcji jeszcze krócej niż inni - samice małp zdawały się, w jej oczach, dużo gorzej znosić pracę w stresie. Ale warto było ją sobie chociaż obejrzeć, no nie?
I przestrzec, że jeśli przyjdzie do Sanguinatich dość sporych gabarytów, prostokątna paczka, to należy się z nią obchodzić z najwyższą ostrożnością. Jeżeli jakakolwiek lalka do kolekcji Octavii miałaby ulec uszkodzeniu, nie puściłaby tego płazem.
Nie zamierzała się jednak od razu ujawniać. W postaci dymu blondynka wlała się do biura łącznika i popłynęła w stronę jednego z kątów, żeby zająć dogodną pozycję do obserwacji.

Poczuła lekki dreszcz na plecach, gdy układała długopisy i ołówki na ladzie. Rozejrzała się po pomieszczeniu, ale nie zwróciła na nic uwagi. Obłoczek dymu sunący po kątach nie rzucał się w oczy, a ona patrzyła raczej wyżej, na istoty ludzkie. Chociaż to błąd.
Potarła rękoma ramiona i poszła. Było ciepło, ale jej... zimno. Westchnęła lekko i podeszła do drzwi, za którymi leżała nieposegregowana poczta. Pozostałość po jej poprzedniku. Będzie ciężko, ale musiała to nadrobić, jak najszybciej. Po trochu codziennie i w końcu będzie dobrze. Tylko jeszcze musi dogadać się w sprawie kucyków...
Przeglądając paczki, znalazła jakąś prostokątną, solidnie zapakowaną i na nazwisko "Sanguinati. Pokój..." numer zamazany.
Wniosła paczkę do głównego pomieszczenia i położyła na ladzie.
- Może powinnam kogoś zapytać co teraz? Przecież nie będę pytała po kolei wszystkich mieszkańców Pokojów, czyje to jest... - zaczęła bawić się włosami nie wiedząc, co robić. Ktoś czeka na tę paczkę i to od dawna!

Pierwsza rzecz, jaka rzuciła się Octavii w oczy (chociaż może nie do końca akurat w oczy), to fakt iż ta ludzka kobieta wydawała się niejadalna. I to nie na zasadzie umowy - własnych pracowników nie zjadamy - a w bardziej dosłowny sposób. Jakby nie była jedzeniem. A to bez sensu - przecież była.
Kiedy Meg zniknęła za drzwiami, Octavia podpłynęła w ich kierunku, zamierzając za nią podążyć, okazało się to jednak niepotrzebne, bo po niedługiej chwili Łączniczka wróciła na swoje miejsce. Z paczką. Mimo że Sanguinati nie miała miarki w oczach, paczka ta łudząco przypominała kształty i gabaryty takiej, która mogłaby kryć w sobie lalkę z serii Dolls of the World. Tą samą, na którą blondynka czekała już od dawna. Z paczką najwyraźniej było coś nie tak, dlatego Octavia zdecydowała się ujawnić i przybrała ludzką formę, oparłszy zaraz łokcie o ladę kontuaru. Rzuciła okiem na paczkę. Nie dało się odczytać numeru.
- Dlaczego nie? - zapytała podpuszczając. Doskonale wiedziała, że popytanie wszystkich Sanguinatich było prawie niemożliwe bez wkraczania na ich teren. - W końcu powinnaś dostarczyć tę pocztę

Biła się z myślami, kiedy nagle czyjś głos wyrwał ją z nich brutalnie. Podskoczyła przestraszona i spojrzała w bok na kobietę. Meg nie wiedziała, co to znaczy "piękno" dokładnie... Widziała różne slajdy, ale mogła uznać, że jej rozmówczyni chyba jest piękna, bo wiele kobiet na tych slajdach miało długie, blond włosy i były wysokie i szczupłe. Ale było w niej też coś groźnego i drapieżnego...
Zmarszczyła lekko brwi na jej słowa. Miała rację! Dała plamę... Powinna podejść do swoich obowiązków poważnie, albo ją wyrzucą!
- Ma pani rację! - powiedziała z zapałem.
Nie wiedziała ile kobieta mogła mieć lat - nie umiała tego oceniać, a do obcych Chodzące Imiona zawsze mówiły pan i pani, więc uznała, że tak trzeba się do innych zwracać.
- Ta paczka i tak jest za duża dla kucyków... Pojadę osobiście i postaram się dowiedzieć... - zmarszczyła brwi ponownie... no bo "jak" pojedzie? W sensie wie CZYM, ale... nie umiała prowadzić... No nic... musi się nauczyć.
W jej oczach widać było, że podjęła decyzję. Szybko jednak się ocknęła i znów spojrzała na rozmówczynię.
- A.. Jestem Meg Corbyn... Nowy Łącznik... Miło mi - uśmiechnęła się przyjaźnie.

Uśmiechnęła się wesoło, kiedy Meg aż podskoczyła. Ludzie byli tacy zabawni! I tak łatwo było ich spłoszyć. Jak każdą zwierzynę, ale płoszenie żadnej innej nie dostarczało Octavii aż takiej satysfakcji. Chwilę potem bardzo ją korciło by pozwolić tej kobiecie na wycieczkę do Pokojów, prawdopodobnie zupełnie niepotrzebne. Ciekawe czy wiedziała, że przekroczenie ogrodzeń otaczających tereny Sanguinatich oznaczało dla niej pewną zgubę?
Z drugiej strony - jeśli nie, znowu straciliby Łącznika, a Octavia nadal nie mogłaby liczyć na dostarczenie poczty. I paczek.
Musiała więc zrezygnować z tej zabawy. Położyła dłoń na paczce i przysunęła ją bardziej w swoim kierunku. Korciło ją, by uścisnąć dłoń Meg i sprawdzić, dlaczego nie wydawała się być jedzeniem.
Ale to może później.
- Octavia - rzuciła nie zawracając sobie głowy nazwiskiem. -  Masz szczęście, dziś nie musisz. Ja ją wezmę. Pomijając, że to prawdopodobnie moja paczka, ja mogę wejść na teren Pokojów - Ty nie.

Słuchała uważnie słów Octavii. Czyli paczka była jej? To wspaniale! A to znaczyło, że była Sanguinati. Meg wiedziała tylko trochę. Pamiętała slajdy o dymie i krwi... Niemniej Octavia wydawała się miła i sympatyczna, więc Meg nie stresowała się za bardzo, tylko uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Bardzo się cieszę, że w takim razie jedna paczka trafiła do właściciela.. Jedna mniej.. - powiedziała z dziwnym optymizmem w głosie.
Wolała nie pytać czemu nie wolno jej wejść na Pokoje... wiele rzeczy nie było jej wolno.
- Hm.. czy jak jest przerwa w dostawach to mogę iść coś zjeść..? - zapytała licząc, że Octavia będzie mogła udzielić jej odpowiedzi. Była trochę głodna...

A to ciekawe.
Meg nie wystraszyła się nawet, gdy Octavia wyraźnie dała do zrozumienia, że należała do Sanguinatich. Zazwyczaj małpy trzymały się na dystans, nawet te, które przychodziły na Rynek w poszukiwaniu ekscytacji. Ta tutaj jednak wydawała się zachowywać dość... swobodnie.
- Wszystkie pozostałe zostawiam Tobie. Musisz sobie z nimi poradzić. - wzruszyła ramionami.
Poczta innych nie obchodziła Sanguinati. Zlitowała się wyłącznie dlatego że czekała na tę nieszczęsną lalkę. Poza tym, i tak Octavia raczej nie liczyła na to, że zaległości zostaną nadrobione. A nawet jeśli - to raczej na krótko. Ludzcy pracownicy bardzo często się zmieniali, co kobieta przyjmowała nawet z lekkim żalem. Tylko niektórzy przyciągali do siebie jej uwagę, ale gdy już to zrobili, znikali zazwyczaj na długo przed tym zanim zdążyli jej się znudzić. Z różnych powodów, czasem i jej samej po prostu zdarzyło się kogoś nazbyt przerazić.
- Pewnie, że możesz. Nie chcemy przecież żebyś padła z głodu. To byłoby zwykłe marnotrawstwo. - nie posunęła się do wytłumaczenia, dlaczego uważała to za marnotrawstwo. - Wiesz gdzie możesz kupić coś do jedzenia?
Z paczką, którą wsadziła sobie pod pachę, odsunęła się nieco od kontuaru.

Zapewne brak strachu wynikał też z pewnego rodzaju niewiedzy... Gdyby na własnej skórze poczuła, doświadczyła lub chociaż ujrzała do czego niektórzy z Innych są zdolni to mogłaby nieco się bać. Ale z drugiej strony dla niej śmierć od kłów wilka była ciekawsza niż gnicie w miejscu, w którym spędziła całe dotychczasowe życie.
No i... wydawało jej się, że wie jak zginie. Albo przynajmniej dowie się nim to się stanie...
- Poradzę sobie, proszę się nie martwić. Postaram się uprzątnąć to w dwa, trzy dni - uśmiechnęła się i zakasała rękawy. Na filmach widziała, jak gospodyni domowa przed sprzątaniem tak robi, więc uznała, że to dobry gest.
Na pytanie, czy wie gdzie coś zje kiwnęła głową.
- Em... tak... tam spotkałam pana Wilczą Straż... w sensie pana Harego Wilczą Straż - uściśliła, bo przecież Wilczych było wielu.
- To było w.. "Coś na Ząb" chyba.. - wyjęła z kieszeni pozginaną mapkę, którą dał jej Henry po tym jak poprosiła o coś w ten deseń. Ociągał się trochę, ale w końcu jej dał.
Zaczęła wodzić palcem po mapie, bo była wtedy tak zmęczona, że wolała upewnić się, gdzie Coś na Ząb jest i jak dojść tam z Biura Łącznika.

W takim przypadku niewiedza na razie wychodziła Meg na dobre - choć to się jeszcze okaże. Swoim swobodnym zachowaniem zaintrygowała Octavię, dla której było to coś nowego, jako że większość ludzi mimo wszystko zachowywała przynajmniej ostrożny dystans, jak zresztą na zwierzynę przystało. Z drugiej strony, zainteresowanie blondynki jakąś osobą niekoniecznie musiało kończyć się pozytywnie... W tej chwili chciała przekonać się, jak Meg będzie zachowywać się dalej.
- W dwa, trzy dni. Przekonamy się. Jeżeli nie dasz rady, to najwyżej posłużysz mi za przekąskę - kobieta uśmiechnęła się najniewinniej w świecie, jakby wcale właśnie nie zagroziła komuś, że go zje.
Łączniczka potwierdziła, że wie gdzie znajduje się restauracja, ale była przy tym niesamowicie niepewna. A potem wyciągnęła mapę. Octavia przewróciła oczami.
- Lepiej będzie, jak po prostu cię oprowadzę, po tym jak coś zjesz - rzuciła.
W zasadzie nie było to pytanie, ale fakt, że Sanguinati nie ruszyła się z miejsca można było odebrać jako oczekiwanie na reakcję. Chociaż Octavia w zasadzie oczekiwała, że Meg po prostu zgłosi gotowość do wyjścia.

Unikał najdłużej jak mógł Meg, wysyłając Kiraya z Wilczej Straży do pomocy podczas pierwszych godzin i dni pracy nowej łączniczce. Jej zapach grrr... był irytujący i zarazem ciekawy. Jej włosy śmierdziały, ale równocześnie nie pachniała jak typowa zwierzyna, którą przecież byli ludzie. Przy niej tracił kontrolę nad sobą. Od razu wskakiwał na drugi poziom gniewu i nawet sam nie potrafił zrozumieć tej reakcji. W końcu jednak musiał sprawdzić jak pracuje nowa łączniczka. Wyszedł ze swojego biura nad Zabójczo Dobrymi Lekturami i udał się do pracowni dziewczyny.
Podchodząc do tylnych drzwi, wyłapał rozmowę w środku. Jego uszy przybrały bardziej wilczy wygląd i skierowały się w danym kierunku. Wszedł do budynku, tak aby zdążyć usłyszeć pierwsze zdanie Octavii.
- Nie zjesz naszego nowego łącznika, dopóki dobrze pracuje - warknął do Sanguinatii, nim Meg zdążyła coś odpowiedzieć, pojawiając się niespodziewanie w przejściu do sortowni. Odetchnął i znowu poczuł jej śmierdzącą woń. Grrr... W sortowni zdążył zauważyć posortowane nowe przesyłki i mnóstwo starych ustawionych w rogu pomieszczenia. Widać, że się starała ale jednak za mało.
- Wszystkie paczki mają zniknąć jak najszybciej - rzucił jej wrogie spojrzenie. - Kiray dał ci przepustkę i mapę..? - nim zdążyła odpowiedzieć, kontynuował. - Nie zgub mapy Dziedzińca! - warknął złowrogo, próbując z całych sił ignorować jej zapach. Nawet nie zauważył, że jego uszy nadal są wilcze i pojawiły mu się kły...

Czas znów zadziwić Octavię. Pewnie rzadko zdarzało się krwiopijce, że człowiek chował się za nią przed jakimś Innym. No bo Meg wpierw dyskretnie, a potem w lekkim pośpiechu ewakuowała się za swoją rozmówczynię, gdy tylko Hary pojawił się w zasięgu wzroku. Widok nie do końca przekształconego wilka był dość przerażający i niepokojący. Chociaż... kudłate uszy wyglądały nawet uroczo. Gdyby nie te kły i wzrok, jakby chciał ją rozszarpać...
Przez jego wybuch złości nie zwróciła nawet uwagi na fakt, iż Octavia groziła jej zjedzeniem. Wzrosło w niej oburzenie. Nic nie zrobiła, a on znowu na nią krzyczy, grozi i w ogóle... Ledwo wszedł i jest wściekły! Czy on kiedyś bywał nie-wściekły?! Te wszystkie myśli kłębiły się wyraźnie i przelewały przez jej twarz, gdy zmarszczyła lekko nosek.
- Tak wiem, że mają zniknąć i zamierzam to zrobić! Każdą chwilę wolną od dostaw na to poświęcam, ale niektóre paczki są tak stare, że nie widać adresów, a jak się dowiedziałam, nie wszędzie wolno mi iść... No i nie umiem prowadzić tego waszego PNK, więc utrudni mi to dostawę, a mogłabym ją zrobić sama, bo kucyki paczek nie uniosą.. - wylazła z siebie pierwszą falę irytacji w odpowiedzi na agresję Harego.
- Dał i nie zgubię! Mówiono mi to pięć razy, a wystarczy raz! Nie zgubię jej... Czemu pan na mnie krzyczy jak nic nie zrobiłam?! - w tym momencie pokazał jej się przed oczami pokaz slajdów, który kiedyś widziała i uznała, że to dobre porównanie.
- Jakby panu ktoś na ogon nadepnął... i nadeptywał zawsze jak pan tu przychodzi! - powiedziała z wyraźnym żalem w głosie i irytacją, bo to było niesprawiedliwe.
Rozumiała bury jeśli coś przeskrobała. Ale pracowała ciężko, na tyle na ile słabowity 'człowiek', jakim była mógł... nie odpoczywała prawie w ogóle. Dzisiaj w sumie nic nie jadła nie licząc ciastka i szklanki mleka z jej mieszkania, które znalazła i w brzuchu już jej grało jak w operze. A on na nią krzyczał!

Zaraz, co tutaj zaszło?
W jednej chwili stała sobie spokojnie i testowała reakcje Meg, w drugiej wszedł wściekły Hary, a w trzeciej Łączniczka się za nią chowała. Właśnie przed nim samym. Już sam fakt, że jakikolwiek człowiek szukał u niej ochrony był wystarczająco dziwny. Ale tu najwyraźniej chodziło o ochronę przed przywódcą Dziedzińca, który widocznie miał na tyle zły humor, że utrzymanie ludzkiej formy przysparzało mu w tej chwili problemów.
Może dlatego Octavia wydawała się mniej straszna w tym momencie. Co nie zmieniało faktu, że Corbyn była niesamowicie zabawna. Zwłaszcza, że mimo iż chowała się za Octavią, nie omieszkała też nakrzyczeć na Haryego.
- Oczywiście, że nie zjem - "póki dobrze pracuje" - Zresztą ona wydaje się obawiać zjedzenia bardziej ze strony kogoś innego. Przynajmniej w tej chwili.
Pracownicy Dziedzińca byli niejadalni i Sanguinati zamierzałaby się tego trzymać, nawet jeśli Meg miałaby zapach zwierzyny. A nie miała, więc to tylko ułatwiało sprawę. Co nie zmieniało faktu, że blondynka po prostu lubiła badać reakcje. Im gwałtowniejsze były, tym miała z tego więcej satysfakcji. Ale tego tłumaczyć tutaj i teraz nie zamierzała, więc zamiast tego uniosła wolną rękę i przyłożywszy sobie do głowy, zaczęła imitować nią ucho, żeby uświadomić Wilka, że nie do końca w tej chwili przypomina człowieka. Jeśli nie zdawałby sobie z tego sprawy. Brr, byle nie wkurzył się bardziej. Co jak co, ale nie chciałaby się znaleźć między nim, a jego ofiarą, jeśli przyszłoby co do czego. Mogłoby to doprowadzić do nieporozumień. No i szkoda by było, gdyby Hary jednak zjadł Meg. Octavia w końcu zdążyła się nią zainteresować i chciała teraz rozgryźć powody jej swobodnego zachowania.
- Za to Meg chciałaby coś zjeść. Może się do nas przyłączysz?

- Widziałem kupkę "zapytać Kiraya" więc kiedy masz problem z odczytaniem adresu to odkładaj tam! - warknął i poczuł jeżące się na plecach włosy.
Niedobrze.
Powoli tracił kontrolę nad sobą.
- Kiray miał cię nauczyć wszystkiego - dodał, siląc się na bardziej ludzki głos. - Czemu jego nie pytałaś o PNK?! - Mimowolnie zignorował uwagę Octy o obawach zjedzenia przez kogoś innego. Zauważył jej niemą wskazówkę dotyczącą uszu.
Teraz złapał się nad tym, że traci kontrolę nad swoją formą, jednak to co wyrzuciła z siebie Meg...
W jego czarnych jak krucze pióra oczach pojawiły się białe plamki. Sanguitani powinna wiedzieć że nie wróży to niczego dobrego.
- Ty... Ty i twój smród - warknął w odpowiedzi na ogon postępując krok do przodu, a jego paznokcie przekształciły się w krótkie pazury. Mieszała mu w głowie. Już dłużej nie wytrzyma, musi teraz wyjść bo inaczej...
Jeść! Taaak... Teraz zgłodniał, ale nie w ten ludzki sposób. Teraz czuł ten pierwotny głód, wilczy głód! Miotał się w sobie, jak dziki wilk w klatce. To ciało było jego klatką!
- Nie chcecie... - urwał warknięcie i zniknął w sortowni.
Po chwili obie mogły usłyszeć przeciągłe wycie Hary'ego, które mówiło innym wilkom - Wszyscy chętni przy Zielonym Kompleksie. Czas na polowanie! - po czym ruszył wściekły w stronę ZDL...

zt. Zabójczo Dobre Lektury

No i co z tego, że chciała zapytać Kiraya? On przynajmniej odpowiadał jej na pytania i był miły w porównaniu do Harego. Nie krzyczał i wszystko spokojnie wyjaśniał... To naturalne, więc że o pewne rzeczy wolała zapytać jego, albo np. Octavię.
- Nauczył mnie, ale nie prowadzenia pojazdu. Tego nie da się nauczyć w jedną minutę - mruknęła oburzona pod nosem, bo to było niedorzeczne.
A kiedy wypalił coś na temat jej... SMRODU?! To zrobiła się na twarzy czerwona.
Chwilę stała tak bez słowa, kiedy on warcząc wyleciał, a potem pochyliła się nad ladą, tak że twarz pokryły włosy. Po policzkach spłynęło kilka łez.
- Zły wilk - mruknęła pod nosem ocierając oczy dłońmi by zetrzeć łzy. Jak można komuś powiedzieć coś takiego?! Ona nie śmierdziała... Była czysta i schludna. I starała się bardzo. Dawała z siebie wszystko. A on ją tak traktował...
Powoli nawet traciła apetyt. Znowu. Bała się, że wpadnie gdzieś na niego i znów nasłucha się niemiłych rzeczy na swój temat.

Uspokojenie przywódcy - misja nieudana.
W pewnym momencie Hary wyglądał na tak wściekłego, że Octavia rozważała dyskretne wycofanie się, ale potem ten wyleciał do sortowni i zaraz rozległo się wycie. Oho, zbliżało się polowanie.
Octavia nie miała się za obrońcę uciśnionych, a los Meg nie interesował ją na tyle, żeby interweniować w tej sprawie u Harego. Zamierzała więc zignorować całą sprawę - niech z tym konfliktem radzą sobie sami - przynajmniej póki nie zauważyła łez.
W tej chwili Łączniczka wyglądała jak małe szczenię, które właśnie zebrało ostrą burę od opiekuna, a nie bardzo wiedziało dlaczego. Może to dlatego wcześniej zachowywała się tak swobodnie? Podobno ludzkie młode były zupełnie pozbawione instynktu przetrwania i mogły nie rozumieć, że coś jest niebezpieczne.
- No już. Poszedł sobie. - rzuciła, zbyt sucho, żeby mogło być to pocieszenie. - Zostawię cię teraz samą żebyś się uspokoiła. Wpadnę do Coś na Ząb powiedzieć, żeby przynieśli Ci tu coś do jedzenia.
Co jeszcze mogła zrobić? Nie zamierzała się nazbyt w to angażować, ale nie chciała dopuścić do sytuacji, kiedy tak intrygująca małpa ucieka z pracy już w pierwszych dniach, przerażona wybuchowością Harego.
- Jutro tu wrócę. Jeśli posortujesz paczki, to weźmiemy PnK i nauczę cię prowadzić - rzuciła więc jeszcze.
Potem chwyciła pewniej paczkę, i opuściwszy biuro łącznika, ruszyła w stronę Coś na Ząb, jak obiecała.
/zt

Właściwie to cieszyła się, że Octavia zostawiła ją póki, co samą. Bycie smutnym. Płacz. Obnażanie się z uczuć... Nie umiała tego robić zbyt dobrze przed innymi bo oznaczało to całkowite zaufanie, a nie umiała jeszcze ufać komukolwiek po za sobą.
- Dziękuję - rzuciła tylko za Octavią.
Nie spodziewała się też, że tak łatwo się rozklei. Ale... w instytucie nikt na nią nie krzyczał. Znaczy tak, ale wiedziała za co... A Hary... on krzyczał na nią z byle powodu, a nawet i jego braku. Do tego nie wiedziała czemu, ale nie chciała by akurat on był na nią zły. Był dla niej nieco autorytetem... przygarnął ją tutaj i zatrudnił. Była mu wdzięczna, bo poniekąd uratował jej życie.
Po jakimś czasie jakaś dziewczyna przyniosła jej jedzenie. Meg usiała na zapleczu socjalnym - w niewielkiej kuchni - i zaczęła wciskać w siebie nieco zupy i sałatkę, ale bez apetytu... Po starciu z Wilczą Strażą go nie miała.
Ale po chwili poczuła irytację. Pokaże Haremu, że da sobie radę! Jeszcze zdławi to wszystko, co powiedział! Wpierw przesyłki. Potem złapie Kiraya i go wypyta o nie. Następnie kupi coś na włosy... No i nauczy się od Octavii prowadzić PNK! Tak!
Wstała z rozmachem i resztę jedzenia schowała do lodówki - sporo tego zostało. Czuła niemiłe swędzenie skóry, ale było lekkie i łagodne, więc je zignorowała. To nie czas i miejsce na cięcia.
Wzięła się do roboty. Poszła do sortowni i zaczęła porządkować przesyłki.

Rzut 1k6 jak jej idzie sortowanie.

The member 'Meg Corbyn' has done the following action : Rzut Kostką

'na Powodzenie' : 5

Szło jej bardzo dobrze i sprawnie. Szybko wyrobiła sobie sposób i... trzymała się go. Po kilku godzinach pracy sortownia wyglądała bardzo porządnie. W jednym miejscu były sterty paczek do określonych miejsc. Następnie przesyłki uszykowane już dla kucyków, potem kilka paczek "zapytać Kiraya" no i ogólnie... wystarczyło tylko posprzątać, ale może tym zajmie się później... Wiele się i tak będzie musiała dowiedzieć - czym sprzątać, co i jak... Nigdy tego nie robiła.
Akurat wybiła godzina, o której kucyki przytuptały po przesyłki. Nie były bardzo skłonne do współpracy i były raptem trzy, ale wystarczyło miejsca dla przesyłek, a resztę paczek zawiezie.. jak się nauczy prowadzić.
Miała dla kucyków mały upominek w postaci marchewki. Kilka plasterków dla każdego i z zadowoleniem ruszyły z pocztą.
A Meg pozostało przyjąć resztę dostaw, uporządkować nieco paczek i... To tyle. Można uznać, że dzień udany gdyby nie wściekły Wilk.
Do mieszkanka nad Rynkiem wracała zmęczona, ale i usatysfakcjonowana. Tylko cały czas miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje.

z/t

Powrót do biura po dniu wolnym był dziwnym uczuciem. Ale cóż. Cieszyła się, że mogła się czymś zająć i nie myśleć o problemach. Poszła od razu do odtwarzacza muzyki i włożyła niedawno nabytą płytę. Była ciekawa czy muzyka jej się spodoba. Potem zajrzała do kuchni, ale szybko wyszła. Na serio musi tu posprzątać!
Otworzyła główne drzwi i poszła za ladę. Przygotowała podkładkę z czystą kartką i długopisy. Potem poszła do sortowni. Niemal wszystko było posortowane, więc zabrała się za ostatni wór, a potem jeszcze raz próbowała odszyfrować przesyłki z zagrody "Zapytać Kiraya".

Powrócił do Zielonego Kompleksu, wyprowadził Sama i z pomocą jednego z mieszkańców przybytku opatrzył ranę po przemianie w człowieka. Potem udał się do Zabójczo Dobrych Lektur i złożył kilka zamówień i wysyłek. Cały czas myśli błądziły wokół wczorajszego dnia. Meg. Grrr Dlaczego czuł się winny, mimo że była małpą..? Przecież nie powinno go obchodzić to, że zjadł jej jedzenie na kilka dni, a jednak... Czuł się dziwnie, nie swojo.
Tuż przed popołudniową przerwą udał się do sklepu i kupił między innymi dwie puszki mięsa, makaron, sos i trzy paczki płatków czekoladowych, z czego jedna paczka dla niego. Wszystkie zakupy zapakował do papierowej torby i ruszył do biura Łącznika.
Wszedł do sortowni zapewne zbyt cicho.
- To dla Ciebie - warknął podnosząc torbę i stawiając na stole do sortowania. Meg mogła zauważyć kawałek bandaża na jego lewej ręce wystający spod rękawa koszulki. Potem podszedł do sterty, którą sortowała.
- Co z tym nie tak..? - zapytał jak gdyby nigdy nic...

Owszem. Wszedł za cicho bo gdy się odezwał stawiając torbę na stole, ona aż podskoczyła przestraszona i zwaliła kilka przesyłek na ziemię. Wielkimi oczami spojrzała na Harego. Nie wiedziała czemu, ale jego ludzki wygląd niepokoił ją chyba bardziej niż Wilczy. Więcej warczał i krzyczał z pewnością... Zaczęła się zastanawiać, co takiego mogła zrobić źle bo wydawało się, jakby znów był na nią o coś zły. Ledo udało jej się wyrwać ciche dziękuję, chociaż nie wiedziała co było w tobie.
Ujrzała opatrunek na jego ramieniu. Czyli to nie był sen! To może o to chodziło? Że dała mu niedobre jedzenie, albo coś nawaliła z raną, albo zachowała się nieodpowiednio, a może odkrył kim jest i...
Kręciło jej się w głowie od tych wątpliwości i patrzyła niepewnie i nieco przestraszona na Harego. Mógł zobaczyć, że okazywała więcej lęku i irytacji niż wczoraj gdy był Wilkiem.
Nagle podszedł do niej, a ona odruchowo cofnęła się bo myślała, że będzie ją wąchał albo krzyczał. Ale na szczęście nie. Gdy się znów odezwał ona odetchnęła z ulgą, ale nie rozluźniła się całkiem.
- To.. Są dziwnie podpisane te paczki albo adres jest zamazany i nie mogę rozczytać gdzie idą... Przepraszam, starałam się. Obiecuję, że jeszcze dzisiaj się nimi zajmę - powiedziała przepraszając i jednocześnie przyjmując nieco obronną postawę, bo nie jej wina, że paczki leżały tak długo, że adres się zamazał.
A obawiała się, że dostanie zaraz burę. Tylko na to czekała...

Czuł jej strach, ale i... Próbę obrony..? Tak, zachowywała się jak królik, który próbuje zastraszyć wilka. Niestety była tym niejadalnym królikiem. Grrr
Wziął pierwszą przesyłkę i spojrzał na adres. - Oho... - ciekaw był ile ta paczka leży.
- Eryk Saguinati, sądzę po wyglądzie że już długo tu leży - wskazał paczkę i odłożył na bok. - Dziewczynki znad jeziora - wskazał kolejną i położył obok tej do dziadka Eryka. - To dla Rufusa, tylko uważaj aby Cię nie ugryzł. Złościł się, że mu paczka nie doszła - odłożył na bok tworząc trzecią kupkę.
Kilka minut później wszystko posortował. Były trzy paczki dla Sanguinatich - w tym dla dziadka Eryka - jedna paczka dla dziewczynek znad jeziora, trzy paczki dla Wilczej Straży - w tym dla Rufusa - dwie dla Jastrzębiej Straży i jedna dla Szkoły Innych.
Spojrzał na stojącą z boku Meg. - Wszystkie..? warknął pytanie i podrapał się po zabandażowanej ranie. Tak bardzo chciał to zerwać i ją wylizać...