Ludzie: Wstęp Wzbroniony

W garażach stoją głównie PNK (Pudełka na Kółkach). Są elektryczne i jeździ się nimi po ośrodku. Korzysta z nich łącznik, ale też niekiedy Inni. Ponadto można nam znaleźć sanie Pór Roku i sporo narzędzi etc PNK są w sumie dwa i są dwa rodzaje, a oba można szczelnie zamknąć i włączyć ogrzewanie, bo zimą bywa bardzo zimno. Jest mniejszy i bardziej pakowny. Korzysta się z nich naprzemiennie. Pamiętaj sprawdzić czy są naładowane.

*następny dzień*

Ranek zastał Meg optymistycznie nastawioną do życia. Zjadła resztki z wczorajszego obiadu, które przyniosła ze sobą do mieszkania. Potem ubrała się w dżinsy i koszulkę - zwykłe i proste. Nie miała wielu ubrań.. dwie pary.. - i udała się do garażu.
Miała czas. Dzisiaj nie będzie dostaw, a jeśli już to od Innych, więc dadzą sobie radę bez niej. Powinna wykorzystać ten dzień na naukę jazdy i dostarczenie paczek.
Spojrzała na PNK. Wiedziała tylko jak go ładować i jak rozpoznać, że wymaga naładowania i po za tym... ech... ciężko będzie...
Zaczęła kręcić się wokół PNK i zaglądać wszędzie, oraz macać. Kluczyki miała w dłoni, ale bała się ruszać go.

No przecież obiecała. Zresztą, dostała przykazanie od Harego, by zadbać, żeby Meg nie zniknęła z Dziedzińca za szybko. Octavii było to na rękę - zdecydowanie wolała dostawać swoje paczki. Kiedy otrzymała więc wieści od Wron, że podobno Meg wybrała się do Garaży i wybiera się do prowadzenia PNK jak sójka za morze.
- Na co czekasz? - zapytała swobodnym, lekkim tonem, kiedy znalazła się już na tyle blisko za plecami Meg, by nie musieć podnosić głosu, a mimo to można było ją usłyszeć wyraźnie. - Siadaj za kierownicą. Przecież musimy rozwieźć te przesyłki.
W oczach Octavii można było dostrzec rozbawienie. Wyraźnie uważała za zabawne to krążenie Meg wokół PNK. Nie ociągając się, sama zajęła miejsce pasażera, obserwując Corbyn kątem oka.
- Nie spodziewałam się, że zastanę Cię jeszcze na Dziedzińcu.

I ponownie została zaskoczona przez Sanguinati. W sumie to myślała, że może ona tak tylko powiedziała i nie przyjdzie jej pomóc. Była gotowa próbować sama, acz pewnie wyglądałoby to cały czas jak podchody z PNK... Tym razem, jednak nie podskoczyła, a jedynie drgnęła. Odwróciła się szybko i uśmiechnęła się trochę zawstydzona faktem, że najwyraźniej była dobrą rozrywką. Ilość Wron na zewnątrz tylko ją w tym utwierdziła... cudnie.
- Ja... no tak.. Siąść... za kierownicą.. - powtórzyła polecenia Octavii i szybko siadła na siedzeniu kierowcy.
Przełknęła ślinę i wzięła głęboki wdech. Ręce trochę jej się trzęsły. Siedziała za kierownicą! Zupełnie jak na slajdach i filmikach pokazowych. Ale one pokazywały tylko tyle... nic więcej... Słowa Sanguinati wyrwały ją z zamyślenia. Spojrzała na nią zaskoczona, jakby dziwiło ją to... że ją to dziwi. Masło maślane. Ale potem uzmysłowiła sobie, że przecież nikt nie zdawał sobie sprawy, że to przed czym uciekała przerażało ją bardziej niż pożarcie przez wilki.. bo przynajmniej była wolna i decydowała o sobie sama! Uśmiechnęła się, no i postanowiła zmienić temat.
- No... tak... A co teraz? - zapytała nieśmiało i odrobinę niepewnie, siedząc za kółkiem, bo robiła chyba z siebie głuptaka. Niech widzą, że tak łatwo nie da się jej wystraszyć, a jedynie bardziej się ją zmotywuje.

Meg może i się tego wstydziła, ale fakt, że była dobrą rozrywką, równocześnie sprawiał, że była bezpieczniejsza - nawet niż inni pracownicy ludzcy Dziedzińca. Małpa zabawna i interesująca, to równocześnie taka, której nikt nie będzie chciał się pozbyć - nie z byle powodu.
To był przecież jeden z powodów, dla którego wczoraj Octavia nie tylko postanowiła dopilnować, by Meg poczuła się tutaj pewniej, ale i zdecydowała się na konfrontację z przywódcą Dziedzińca (fakt, że dostała nową lalkę Barbie też nie był tutaj bez znaczenia, oczywiście). Zatem, może rola zabawki, która przypadała w tej chwili Meg, nie była specjalnie podniosła i honorowa, ale zapewniała przynajmniej korzyści.
Octavia tymczasem obserwowała. Najpierw jak Łączniczka siada za kierownicą. Patrzyła jak się denerwuje, wyczuwała jej stres - a mimo to nadal nie potrafiła o niej myśleć jak o zwierzynie.
Nakarmiona, napojona, wypoczęta. Dlaczego nadal nie miała zapachu zwierzyny? O to wczoraj zapytał Sanguinati Hary. I to była naprawdę ciekawa zagadka.
- W nogach masz dwa pedały. Ten bardziej podłużny służy do ruszania i przyśpieszania. Musisz pamiętać, że nie naciska się go za mocno. Drugi to hamulec.
Na szczęście PNK nie był ustawiony tak, że wymagało to cofania pojazdu, więc Octavia mogła na razie odpuścić sobie tę kwestię. Uśmiechnęła się lekko.
- Ale najpierw trzeba go w ogóle włączyć. - wyciągnąwszy rękę, wskazała palcem stacyjkę na klucze.

Przyjrzała się pedałom, o których mówiła Octavia. Zmrużyła oczy.
- Dłuższy do ruszania i przyspieszania. Nie za mocno. Drugi to hamulec - powtarzała po Sanguinati jak echo by spamiętać te informacje.
Uruchomić? A tak. Dostała kluczyki.
Wygrzebała je z kieszeni i spojrzała uważnie, gdzie ma je wsadzić. Następnie włożyła kluczyk w stacyjkę i spojrzała na kobietę. Miała nadzieję, że powie jej coś jeszcze zanim ruszy.. Czułaby się pewniej.
- Co jeszcze powinnam wiedzieć? - zapytała z cichą prośbą w głosie, że wolałaby wiedzieć coś więcej zanim ruszy.

- Och, no tak. Hamulca też nie powinnaś zbyt mocno wciskać, chyba że chcesz bardzo gwałtownie się zatrzymać - Octavia stwierdziła, że taka rada może się okazać jednak przydatna.
Gwałtowne hamowanie w niektórych warunkach mogło okazać się nawet bardziej niebezpieczne niż szybka jazda.
Z nieukrywanym rozbawieniem Sanguinati przyjęła fakt, że Meg bardziej obawiała się jazdy PNK, niż Innych, włącznie z krzyczeniem na własnego pracodawcę. Który przecież w każdej chwili mógł ją zjeść.
- Kierunek wyznaczasz kierownicą. Jak skręcasz w lewo, to kręcisz w lewo. Im szybciej będziesz kręcić, tym gwałtowniej skręcisz, ale to już po prostu musisz sama wyczuć.

Poczuła mrowienie pod skórą. Było delikatne, ale jednak irytujące. Dawno nie przecięła skóry, ale nie mogła teraz wyjść i powiedzieć, że "przepraszam ale muszę się pociąć, by coś zobaczyć"... Nie, nie mogła. Musi wytrzymać.
- Hamulec, nie za mocno. Skręcam w lewo, kręcę w lewo.. - powtarzała cichutko po Octavii.
W końcu wzięła głęboki wdech by się uspokoić. Serce waliło jej jak młotem. Widziała obrazy. Samochód leżący na dachu, wgnieciony, ciała, fotelik dziecka w krwi.
Potrząsnęła głową by pozbyć się tych myśli... trzeba być optymistą! No i to nie był samochód.. nie jechała nim też przecież na ulicę..
- No to.. zaczynam.. - powiedziała niepewnie, jakby to miało ją do tego przekonać.
Przekręciła kluczyk w stacyjce i powolutku wcisnęła pedał gazu by ruszyć. Trzymała kierownicę tak kurczowo, że będzie się musiała chyba potem odklejać.